Wiek XVII stał się we Francji czasem rozkwitu sztuki klasycystycznej , nawiązującej do tradycji antycznej i wzorów mitologicznych. Rozwojowi klasycyzmu patronował Ludwik XIV zwany "Królem Słońcem". W okresie jego panowania zbudowano pałac w Wersalu, Pałac Inwalidów oraz kolumnadę wschodniej ściany Luwru. W tych czasach ogromną popularnością cieszył się teatr, a twórczość dramatopisarska przeżywała rozkwit. To lata wielkich uroczystości dworskich, w których zaciera się granica między sztuką a realnym życiem. Najwybitniejsi dramatopisarze tego okresu to:
- Pierre Corneille (1606-1684) zapoczątkował on rozwój francuskiej tragedii klasycystycznej. Sławę przyniosła mu tragikomedia heroiczna "Cyd"
- Jean Racine (1639-1699) był następcą Corneille'a i mistrzem klasycznej formy tragedii . Odwoływania do tradycji wyraził zarówno w formie utworów ale i w konstrukcji bohaterów, stawianych zawsze w konieczności wyboru. Każdy wybór stawał się jednak źródłem upadku i śmierci. Bohaterowie Racine'a giną zatem w konwencji tragedii, ale ich śmierć potwierdza istnienie nadprzyrodzonego porządku oraz samego Boga. ( w przeciwieństwie do utworów antycznych). Najwybitniejszym dziełem Jeana Racine'a jest "Fedra".
- Moliere (1622-1673) Najwybitniejszy francuski komediopisarz. Sławę przyniosły mu tzw. wielkie komedie, jak : "W Szkole Żon", "Świętoszek", "Skąpiec". Komedie Moliera przedstawiały bohaterów o wyrazistych, bogatych, często wewnętrznie sprzecznych charakterach. Jego utwory wyszydzają ułomności ludzkie, a jego bohaterowie, to typy ludzi, których do dziś możemy spotykać na swojej drodze.
- Jean de La Fontaine (1621-1695) Twórca bajek, które z natury swego gatunku, miały cel dydaktyczny. Jego bajki były długie, narracyjne. Wprowadzając do nich dialog nadawał im niekiedy charakter opowiastki lub krótkiej dysertacji ( rozprawy naukowej). Zawsze zawierały morał - pouczający wniosek , sformułowany bezpośrednio jako nadrzędny sens utworu ,lub też wynikający jednoznacznie z jego treści.
©2010