Wprowadzenie do baroku i jego rozwój.

Barok w Polsce

W polskiej nauce o literaturze termin barok ma co najmniej 2 znaczenia. Określa epokę literacką, trwającą od lat osiemdziesiątych XVIw do lat 30 wieku XVIII oraz prąd literacki tej epoki. We współczesnym polskim literaturoznawstwie wyróżnia się trzy fazy tego okresu literackiego.

Pierwsza- wczesny barok , trwa od lat osiemdziesiątych XVIw po lata dwudzieste wieku XVII. Dominuje w niej poezja mistyczno- metafizyczna, nawiązująca do średniowiecznych filozofii i tradycji starotestamentowej. (Mikołaj Sęp Szarzyński, Sebastian Grabowiecki)

Druga- barok dojrzały, obejmuje środkowe lata wieku XVII ( do schyłku lat siedemdziesiątych). Następuje rozkwit liryki barokowej. Jej mistrzem był Jan Andrzej Morsztyn, korzystający z doświadczeń europejskiego nurtu poezji marinistycznej.

marinizm - kierunek w poezji barokowej, uformowany przez włoskiego poetę Giambatistę Marina, który dążył do wirtuozerii formalnej, elegancji, igrania słowem. Główne założenie tej poezji brzmi : zaszokować odbiorcę nowym konceptem- wyszukanym, wyrafinowanym pomysłem takiego uformowania tekstu, by nadać mu zamierzoną poetyckość. Język ma od razu wskazywać coś innego niż zwykła mowa; kunsztownie splecioną konstrukcję, służącą rozrywce i zabawie estetycznej.

Trzecia- późny barok, obejmuje lata osiemdziesiąte XVII wieku do lat trzydziestych wieku XVIII, przypada na czas kryzysu państwa. Nie pojawił się nikt na miarę zmarłych w końcu XVII wieku pisarzy - Wacława Potockiego, Wespezjana Kochowskiego I Jana Chryzostoma Paska.